نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار دانشگاه تهران
2 دانشجوی دکترای رشتۀ برنامه‌ریزی توسعۀ آموزش عالی دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
یکپارچهسازی آموزشی، به یکی از روشهای آموزشی غالب برای گروه‌های مختلف کودکان استثنایی بدل شده است؛ چرا که در این روش، به نظر می‌رسد، دانش‌آموزان کم‌توان و ناتوان به شکل مناسب‌تری به حقوق انسانی خود دست می‌یابند. پژوهش حاضر، به منظور بررسی یکپارچهسازی آموزشی در ایران و عوامل مؤثر بر نگرش والدین دانش‌آموزان تلفیقی نسبت به این سبک از آموزش بر روی 204 نفر از والدین دانش‌آموزان مرزی تلفیقی منطقۀ 1 و 2 آموزشی شهر اراک به اجراء درآمد. نگرش والدینی که به روش تمام‌شماری انتخاب شده بودند با استفاده از یک پرسشنامۀ محقق‌ساخته مورد بررسی قرار گرفت. روشهای آماری مورد استفاده در این تحقیق، عبارت بودند از آزمون معناداربودن دو نسبت مستقل، ضریب همبستگی و تحلیل واریانس یک راهه. نتایج این تحقیق که از نوع پیمایشی تحلیلی است، نشان داد که نگرش والدین مورد مطالعه نسبت به یکپارچهسازی فرزندان مثبت است و با عواملی همچون سن والدین، تعداد دوستان فرزندان و تحصیلات والدین رابطۀ مثبت معنادار دارد. امکانات مدرسه و تراکم کلاس‌ها از جمله مواردی است که والدین از وضعیت آنها ناخرسندند. عدم استفادۀ دانش‌آموزان مرزی از آموزش‌های انفرادی و نبود کلاس‌های فوق برنامه از محدودیت‌های مدارس مجری طرح مذکور هستند.
کلیدواژه‌ها
)