نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکترا برنامه ریزی درسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران

2 استاد، مرکز تحقیقات مدیریت و اقتصاد سلامت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

3 دانشیار گروه برنامه ریزی درسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران .

چکیده

این پژوهش باهدف تبیین انتشار بازنگری بومی برنامه درسی دانشگاه فرهنگیان بر اساس تجارب زیسته اساتید انجام شده است. در این پژوهش از روش کیفی، از نوع پدیدارشناسی استفاده شده است. شرکت‏کنندگان در این پژوهش نه نفر از اساتید با سابقه مدیر گروهی یا مشارکت در طرح‏های بازنگری بودند که به‏صورت نمونه‏گیری هدفمند از نوع موارد استثنایی یا کرانه‏ای انتخاب گردیدند. جمع‏آوری اطلاعات با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام و با روش کدگذاری موضوعی مورد تجزیه‏وتحلیل قرار گرفت. از مجموعه یافته‏های این پژوهش، پس از حذف کدهای مشترک، 379 کد مفهومی استخراج شد که بیانگر تجارب اساتید در شناسایی مراحل تدوین مدل بومی بازنگری برنامه درسی دانشگاه فرهنگیان بود. در زمینه مقدمات بازنگری بومی برنامه درسی دانشگاه فرهنگیان سه مؤلفه اصلی و هفت زیرمؤلفه دسته‏بندی شدند. یافته‏ها نشان داد این پژوهش با در نظر گرفتن مقتضیات بومی و محلی به تبیین انتشار بازنگری بومی برنامه درسی بر اساس عوامل درونی و بیرونی انتشار و بیان فرصت‏ها و الزامات پرداخته است.

کلیدواژه‌ها

داداشی، ب.، موسی‌پور، ن. و صفایی موحد، س. (1395). نقش فرهنگ معلمی در مواجهه با تغییرات برنامۀ درسی ریاضیات پایۀ هفتم. نظریه و عمل در برنامه درسی، 4(7)، 137-166.
صادقی، ع. ر. (1391). ویژگی‏ها و ضرورت‏های تدوین برنامه درسی چند فرهنگی در ایران؛ بررسی چالش‏ها و ارائه راهکارها. راهبرد فرهنگ، (17 و 18)، 93-122.
فتحی واجارگاه، ک. (1392). راهنمای عملی بازنگری برنامه‏های درسی در دانشگاه‏ها و مؤسسات آموزش عالی. تهران: مهربان نشر.
کاملی، م. ج.، بختیاری، ط.، لطفی اربابان، ا. و پورفرد، ا. (1392). بررسی الگوهای رفتاری کارکنان در مقابل تغییر. فصلنامه مدیریت مطالعات، 23(70)، 103-134.
گال، م.، بورگ، و.، و گال، ج. (1392). روش‏های تحقیق کمی و کیفی، ترجمه احمدرضا نصر و همکاران، جلد اول. تهران: سمت.
ملک‌پور، ا. و حکیم‌زاده، ر. (1395). تبیین برنامه درسی چند فرهنگی با تأکید بر شناسایی مؤلفه‏های هویت بین‏المللی ملی و بومی برنامه درسی. فصلنامه پژوهش‏های کیفی در برنامه درسی، 1(4)، 63-85.
موسی‌پور، ن. (1391). رویکردهای تغییر در آموزش‏وپرورش و برنامه درسی ایران: از رویکرد مهندسی به رویکرد فرهنگی. استراتژی فرهنگی، (17 و 18)، 273-243.
موسی‌پور، ن. (1384). اصول برنامه‏ریزی آموزش متوسطه. ناشر: دانشگاه شهید باهنر (کرمان)، آستان قدس رضوی، به نشر.
Refrences
Taylor, A. (2017). An examination of the relationships between agile leadership factors and curriculum reform in higher education (Doctoral dissertation, Capella University).
Bennett, C. I. (1990). Comprehensive multiculture education: Theory and practice (2nd ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Bryson, J. M. (2011). Strategic planning for public and nonprofit organizations: A guide to strengthening and sustaining organizational achievement (4th Ed). San Francisco: Jossey-Bass
Grossman, G. M., Onkol, P. E., & Sands, M. (2007). Curriculum reform in Turkish teacher education: Attitudes of teacher educators towards change in an EU candidate nation. International Journal of Educational Development27(2), 138-150.
Johnson, J. A. (2001). Principles of effective change: Curriculum revision that works. Journal of Research for educational Leaders1(1), 5-18.
Messo, S. M., & Panhwar, A. I. (2012). A comparative study of teacher education in Japan, Germany and Pakistan. Asian Journal of Business and Management Science, 1(12), 121-130.
Pinar, W. F. (2004). Understanding curriculum (William M, Reynolds, Slattery p,Tubman PM). vol 17, NewYork: Peter Lang Publishing.
Reichman, R. G. (2014). A Case Study of Assessing an International Initiative on Curriculum Reform. Society for Research on Educational Effectiveness. Gordon Academic College. SREE Spring 2014 Conference Abstract Template, Pages 3-5.