آرزو ملک نیا؛ کیانوش هاشمیان؛ خدیجه ابوالمعالی الحسینی
دوره 14، شماره 50 ، مهر 1399، ، صفحه 57-78
چکیده
هدف این پژوهش تبیین روابط ساختاری بین کیفیت روابط والد-فرزند و جو عاطفی مدرسه با قلدری در مدرسه با ارزیابی نقش میانجیگر خودپنداره بود. جامعه آماری دانشآموزان متوسطه سال تحصیلی 97-96 تهران بودند که با روش نمونهبرداری خوشهای چندمرحلهای 205 دانشآموز دختر و 205 دانشآموز پسر انتخاب شدند. گردآوری دادهها از طریق پرسشنامه ...
بیشتر
هدف این پژوهش تبیین روابط ساختاری بین کیفیت روابط والد-فرزند و جو عاطفی مدرسه با قلدری در مدرسه با ارزیابی نقش میانجیگر خودپنداره بود. جامعه آماری دانشآموزان متوسطه سال تحصیلی 97-96 تهران بودند که با روش نمونهبرداری خوشهای چندمرحلهای 205 دانشآموز دختر و 205 دانشآموز پسر انتخاب شدند. گردآوری دادهها از طریق پرسشنامه قلدری ایلی نویز (2001)، پرسشنامه ارزیابی رابطه والد-فرزند فاین و همکاران (1983)، پرسشنامه خودپنداره ساراسوت (1957) و جو اجتماعی- عاطفی مدرسه پاشا امیری (1388) استفاده شد. برایتحلیل از مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که کیفیت رابطه پدر-فرزند با مؤلفههای قلدری و زدوخورد قلدری بهصورت منفی و با مؤلفه قربانی آن بهصورت منفی همبسته است. کیفیت رابطه مادر-فرزند و مؤلفه استقلال جو عاطفی مدرسه با هر سه مؤلفه قلدری بهصورت منفی همبسته بود. مؤلفه ساختار جو عاطفی مدرسه تنها با مؤلفه قربانی قلدری بهصورت منفی همبسته بود. مؤلفه حمایت جو عاطفی مدرسه تنها با مؤلفه زدوخورد قلدری بهصورت منفی همبسته بود. درنهایت همه مؤلفههای خودپنداره با همه مؤلفههای قلدری بهصورت منفی همبسته بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین آن دو منفی و معنادار است. خودپنداره رابطه بین جو عاطفی مدرسه و قلدری را میانجیگری میکند. ضرایب مسیر کل، مستقیم و غیرمستقیم بین کیفیت رابطه والد–فرزند و قلدری منفی معنادار بود. خودپنداره بهصورت منفی و معنادار رابطه بین کیفیت رابطه والد-فرزند و قلدری را میانجیگری میکند. ضریب مسیر بین خودپنداره و قلدری نیز منفی و معنادار بود.
علی شیخ الاسلامی؛ عیسی جعفری؛ علی عبادیان
دوره 10، شماره 32 ، اردیبهشت 1395، ، صفحه 52-63
چکیده
پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش مهارتهای زندگی بر خودپندارهی دانشآموزان دارای افت تحصیلی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری پژوهش شامل کلیه‌ی دانشآموزان پسر مقطع متوسطهی شهرستان نمین در سال تحصیلی 93-1392 بودند که از میان آنان، 30 دانشآموز با افت تحصیلی ...
بیشتر
پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش مهارتهای زندگی بر خودپندارهی دانشآموزان دارای افت تحصیلی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری پژوهش شامل کلیه‌ی دانشآموزان پسر مقطع متوسطهی شهرستان نمین در سال تحصیلی 93-1392 بودند که از میان آنان، 30 دانشآموز با افت تحصیلی به صورت تصادفی خوشهای انتخابشده و بهطور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به گروه آزمایش 10 جلسه مهارتهای زندگی آموزش داده شد. جهت جمعآوری دادهها از پرسشنامهی خودپندارهی کالیفرنیا استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در مرحلهی پسآزمون از لحاظ خودپنداره تفاوت معناداری وجود دارد و نمرات خودپندارهی دانشآموزان گروه آزمایش بالاتر از گروه کنترل بود؛ بنابراین، میتوان گفت که آموزش مهارتهای زندگی موجب افزایش خودپندارهی در دانشآموزان گروه آزمایش شده است و میتوان از آموزش مهارتهای زندگی برای افزایش خودپنداره دانشآموزان استفاده کرد.
