بایرامعلی رنجگر؛ مالک میرهاشمی؛ حسن پاشاشریفی
دوره 15، شماره 54 ، مهر 1400، ، صفحه 18-32
چکیده
فراتحلیل حاضر نقش عوامل فردی، آموزشگاهی و خانوادگی در عملکرد تحصیلی دانشآموزان دورههای اول و دوم مقطع متوسطه را بهطور نظامدار مرور کرده است. کلیه پژوهشهای چاپشده در مجلات، سایتهای رسمی نگهداری و آرشیو مقالات علمی در حوزه افت و پیشرفت تحصیلی جمعآوری و تعداد 65 مقاله مرتبط با در نظر گرفتن ملاکهای ورود وارد تحلیل شدند. ...
بیشتر
فراتحلیل حاضر نقش عوامل فردی، آموزشگاهی و خانوادگی در عملکرد تحصیلی دانشآموزان دورههای اول و دوم مقطع متوسطه را بهطور نظامدار مرور کرده است. کلیه پژوهشهای چاپشده در مجلات، سایتهای رسمی نگهداری و آرشیو مقالات علمی در حوزه افت و پیشرفت تحصیلی جمعآوری و تعداد 65 مقاله مرتبط با در نظر گرفتن ملاکهای ورود وارد تحلیل شدند. مقالات بعد از کدگذاری و ارزیابی میزان توافق داوران از طریق روش Orwin، به دلیل وجود ناهمگونی، با روش مدل اثرات تصادفی DerSimonian and Laird تحلیل شدند. اندازه اثر ترکیبی در پیشرفت تحصیلی 270/0 (001/0P<، 801/9z=، 321/0-218/0: % 95CI) معنادار و بالای متوسط و در افت تحصیلی 521/0 (001/0P<، 580/7z=، 621/0-404/0: % 95CI) بود. با توجه به اینکه مهمترین عامل در حوزه پیشرفت تحصیلی ویژگیهای فردی دانشآموزان و در افت تحصیلی ویژگیهای خانوادگی بود، پیشنهاد میگردد به رشد ویژگیهای فردی در دانشآموزان و توجه خانوادهها به تعاملات سازنده با فرزندان و همچنین مشارکت با اولیای مدرسه، توجه بیشتری مبذول گردد.
علی شیخ الاسلامی؛ عیسی جعفری؛ علی عبادیان
دوره 10، شماره 32 ، اردیبهشت 1395، ، صفحه 52-63
چکیده
پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش مهارتهای زندگی بر خودپندارهی دانشآموزان دارای افت تحصیلی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری پژوهش شامل کلیهی دانشآموزان پسر مقطع متوسطهی شهرستان نمین در سال تحصیلی 93-1392 بودند که از میان آنان، 30 دانشآموز با افت تحصیلی ...
بیشتر
پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش مهارتهای زندگی بر خودپندارهی دانشآموزان دارای افت تحصیلی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری پژوهش شامل کلیهی دانشآموزان پسر مقطع متوسطهی شهرستان نمین در سال تحصیلی 93-1392 بودند که از میان آنان، 30 دانشآموز با افت تحصیلی به صورت تصادفی خوشهای انتخابشده و بهطور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به گروه آزمایش 10 جلسه مهارتهای زندگی آموزش داده شد. جهت جمعآوری دادهها از پرسشنامهی خودپندارهی کالیفرنیا استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در مرحلهی پسآزمون از لحاظ خودپنداره تفاوت معناداری وجود دارد و نمرات خودپندارهی دانشآموزان گروه آزمایش بالاتر از گروه کنترل بود؛ بنابراین، میتوان گفت که آموزش مهارتهای زندگی موجب افزایش خودپندارهی در دانشآموزان گروه آزمایش شده است و میتوان از آموزش مهارتهای زندگی برای افزایش خودپنداره دانشآموزان استفاده کرد.