سعید غفاری؛ حسین صادقی؛ لیلا سبحانی؛ رامین رفیعی پور
چکیده
هدف از این مطالعه پیشبینی خودمهارگری بر اساس مؤلفههای هیجان خواهی و خودمیان بینی؛ نقش میانجی گرانه ی سبک های مقابله ای دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری استفاده گردید. جامعه آماری این پژوهش 380 نفر از دانش آموزان منطقه 2 تهران در سال 1397 بودند. ...
بیشتر
هدف از این مطالعه پیشبینی خودمهارگری بر اساس مؤلفههای هیجان خواهی و خودمیان بینی؛ نقش میانجی گرانه ی سبک های مقابله ای دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری استفاده گردید. جامعه آماری این پژوهش 380 نفر از دانش آموزان منطقه 2 تهران در سال 1397 بودند. بر اساس جدول کرجسی و مورگان از بین آنها 181 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوش های انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه خودمهارگری تانجی (2004)، مقیاس هیجان خواهی آرنت (1992)، پرسشنامه خودمیان بینی لاپسلی و همکاران (1996) و پرسشنامه سبک های مقابله ای لازاروس و فولکمن (1988) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دستآمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه در سطح معناداری 05/0 و آلفای کرونباخ برای آزمون معادلات ساختاری مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. یافتهها نشان داد بین خودمهارگری با هیجان خواهی، خودمیان بینی و سبک های مقابله ای رابطه چندگانه وجود دارد. بین هیجان خواهی با خودمیان بینی و نقش میانجی گرانه ی سبک مقابلها ی گریز-اجتناب رابطه وجود دارد. تحلیل آماری داده ها بیانگر آن بود که خودمهارگری بالا باعث کاهش معنادار سطح هیجان خواهی، خود میان بینی و کارآمدی سبک های مقابله ای دانش آموزان میشود.